Twee belangrijke bronnen leiden tot dit verhaal:
1° de correspondentie in het Letterenhuis, hoofdzakelijk tussen Emmanuel de Bom en August Vermeylen die samenhangt met het ontstaan van het tijdschrift Van Nu en Straks;
2° Het vreemdelingendossier van Clara Gaesch.
De hele geschiedenis vond zijn weerslag de roman Wrakken van De Bom.
De Bom leerde Clara kennen in 1891. Zij was een uit Königsberg afkomstige alleenstaande vrouw met een zoontje van 8 jaar dat ze had van een louche zakenman die haar wat geld toestopte. Dit was te weinig om van te leven, waardoor ze als zangeres in Café Concerts optrad. Na het optreden gingen de meisjes aan tafel met de (mannelijke) toehoorders en lieten zich daar trakteren, waarna soms nog meer volgde. Ze had twee wat verlopen zusters. De Bom leerde haar kennen tijdens zo'n optreden en werd smoorverliefd op haar. Dat werd hem door zijn familie (de vader was kleermaker) niet in dank afgenomen, temeer omdat ook hij haar geld begon toe te stoppen.
Clara zag in De Bom, die zelf onvoldoende financiële middelen had, een mogelijkheid om zich uit haar bedenkelijke en marginale omgeving te kunnen losrukken, maar dat was een illusie. Clara zag zich gedwongen het land te verlaten, eerst naar Keulen, dan naar Amsterdam en Rotterdam, om later terug in Antwerpen te belanden in een kamer nabij het Stuyvenbergziekenhuis. Hier zal ze in 1895 voortijdig overlijden na een crisis.
I.D.